Het is inmiddels 13 jaar geleden, dat een oude herinnering voorbij kwam. Een dag waar de rauwheid van rouw weer vol terugkwam om iets te verwerken, wat ik niet eerder realiseerde!
Die dag stapte ik terug in die ene oude herinnering van 33 jaar geleden die altijd als een verhaal door mijn leven heen was verweven. Een verhaal die inmiddels al meerdere wendingen heeft gekregen, doordat ik telkens weer een ander perspectief ontdek aan die ene gebeurtenis van 33 jaar geleden.
Nu kwam er weer een nieuwe laag te voorschijn!
Die stem in mijn oor!
Het was de dag dat mijn vader ziek zijn bed uit was gestapt om zich aan te kleden. Hij ging naar het ziekenhuis. Samen met mijn 2 zussen stonden we in de hal te wachten, om hem gedag te zeggen.
Opeens voelde ik een duw in mijn rug en de woorden “Ga! Ga naar hem toe! Je gaat hem hierna niet meer zien!”. Ik bleef staan, maar de duw en de woorden werden krachtig en zeer gemotiveerd herhaald in mijn oor “Ga! Ga naar hem toe! Je gaat hem hierna niet meer zien!”.
Niemand stond achter mij te duwen. Niemand had in mijn oor gefluisterd. Toch voelde en hoorde ik het!
Het staat nog in elk celletje van mij gegrift
Ondanks dat er niemand te zien was, voelde alles in mij aan dat ik er, hoe dan ook, gehoor aan moest geven. Dus ik liep op de slaapkamerdeur af en opende deze. Eenmaal binnen sloot ik de deur achter mij. Daar bleef ik staan.
“Jij komt niet meer terug hè!”. Ik hoorde het mij dit nog steeds zeggen tegen mijn vader.
Nog steeds voelt alles aan als de dag van gisteren. De deurklink, de geur in de kamer, waar mijn vader stond aan te kleden en hoe ik leunde tegen de kaptafel aan. Die plek, daar, toen, alles staat helder gegrift in elke cel van mij.
Ik keek hem aan en hij mij
“Ja, natuurlijk kom ik terug!”, zei hij verontwaardigd. “Nee, jij komt niet meer terug”, zei ik heel stellig.
Mijn vader keek zijn 9-jarige dochter eens goed aan en zei “Als ik terug kom dan gaan we dat vieren en zorg jij dat er taart is!”.
Wetende dat hij niet meer terug zou komen, bedacht ik mij (als 9-jarige!): laat ik maar zeggen dat er dan taart staat, want hij wil het nog niet weten.
Opeens realiseerde ik dat ik het niet raar vond
Niet raar, dat er iets of iemand mij een duw gaf en in mijn oor de woorden zei “Ga! Ga naar hem toe! Je gaat hem hierna niet meer zien!”.
Nee, raar was het niet. Dat realiseerde ik mij achteraf. Het was een heel natuurlijk proces en waarbij heel duidelijk werd gemaakt, dat ik er niets anders mee kon, dan er gehoor aan te geven.
Ook was er de realisatie hoe het moest zijn voor hem, dat je eigen kind heel stellig tegen je kan zeggen “Je komt niet meer terug!”. Wat voor effect heeft dit gehad op mijn vader om dit te horen?
Bijzonder hoe het werkt
Vandaag realiseerde ik mij, de dag na oplevering van deze blog, dat het de verjaardag van mijn vader zou zijn geweest. Daarnaast was het de dag van zijn geboortezegel volgens de Tzolkinkalender.
Het blijkt maar weer dat gebeurtenissen niet zomaar gebeuren! Iets vertelde mij dat deze blog eruit MOEST op deze bijzondere dag!
Dat alleen al voelt als heling, dat alles gaat zoals het moet gaan en dat we voor altijd met elkaar verbonden blijven.
Wederom laat het goud zich weer zien. Het goud van heling als het goud van de wijsheid die in zo’n gebeurtenis zit!
En toch blijft er nog iets knagen…
Op de dag van deze realisatie was het de dag buiten de tijd volgens Tzolkin. Een dag om oud los te laten en het nieuwe te verwelkomen! Een dag van dood en geboorte. Hoe toevallig!
In die oude herinnering voel ik geen rauwheid of rouw meer. Het is veel zachter. Het is een ervaring die ik steeds op verschillende wijze kan delen en inzichten over kan geven.
Dit oude verhaal is voor altijd verbonden met mij. Een verhaal dat meer is dan een vertelling over een gebeurtenis. Het is goud waard en dat al vele jaren. Dat is wat ik mij goed realiseer! Maar…er is nog iets, het knaagt, want…
