Een blog schrijven is voor mij net zoiets als vloggen of life gaan op social media… no way, ga ik niet doen, er zijn genoeg anderen die dat heel goed kunnen, laat mij maar lekker in mijn ei zitten. Lekker veilig. Geborgen.
Toch kan ik het niet laten en heb er mijn ei over gebroken, want er bleef van alles maar tegen mijn schaal aan tikken van de buitenkant om het toch te doen. Tik een eitje.
Ondertussen tikte ik ook regelmatig tegen de binnenkant van mijn schaal. Gewoon even checken of het sterk genoeg is bij de gedachten “Ik ben er niet goed in (hoe ik daarbij kom weet ik niet, want ik heb het nog nooit gedaan)”, “anderen kunnen dat veel beter!” en “Wat moet ik dan tikken?”. Elke tik maakte dat er beetje bij beetje een barst kwam in mijn stevige schaal.
Zal ik schrijven over rituelen?
De gedachte “Zal ik tikken over het schrijven van een blog?” zet weer iets bij mij in beweging.
Ik wil zo graag origineel zijn! Liefst rakende woorden willen tikken! Nog beter als iemand anders, een ander ei, wat aan mijn blog heeft en of zich hier in herkent. Dat is natuurlijk helemaal het summum!
O, wat een gevoelens van onzekerheid! Hoe vaak is dat er, als er gestart wordt met iets nieuws en waarvan ook jij allerlei hoge verwachtingen aan hangt.
Ik zucht diep…er zit gelukkig genoeg lucht in de luchtkamer van mijn ei. Ademruimte is zo belangrijk als je ergens doorheen wilt breken. Ondertussen tik ik zachtjes tegen de binnenkant van mijn eierschaal.
Ondertussen spreekt iets tegen mij
Mijn kern, oftewel de kiemvlek in mijn ei (hier vindt de eventuele bevruchting plaats), zegt hele andere dingen! Die zegt “Tuurlijk kan jij dat!”, “Je hebt al van alles geschreven!” en “Gewoon even je fantasie gebruiken en je verzint zo iets!”. Tik een eitje.
Toch blijf ik nog even rondjes draaien, blijf ik vasthouden aan iets wat eigenlijk ruimte nodig heeft, durf ik het ene moment wel een keuze te maken en het andere moment stort ik mij weer in het twijfelen.
Mijn hagelsnoer (mijn lifeline die zorgt dat de eidooier mooi in het midden van mijn ei blijft) schiet van links naar rechts. Toch tik ik weer tegen de schaal. Dan wordt de barst een kleine opening. Daar buiten zie ik opeens iets dagen. Ja! Die kant moet ik op!
Even zitten
Terwijl ik loop, kom ik een stoel tegen (geen idee wat die stoel opeens hier doet) en ga er op zitten. Even ademruimte nu met uitzicht. Terwijl ik zo zit, voel ik, dat ik mijzelf zo mag laten zien. Zuchtend, stap voor stap makend, soms wat onzeker en het toch doen!
Ik sta weer op en voel dat ik nu stevig sta! Met een brede grijns wandel ik verder over mijn groeipad. Het eerste eitje is getikt!
